27 April: Arts and crafts

Vinnig, stap ek in Small straat af. My broek bewe en my my maag is op ‘n knop. Dis ‘n maand sedert die draadjies aangesit is en ek is oppad na die opvolg afspraak.

Erens in my agterkop is daar herinneringe van draadjies wat stywer getrek word en alles waaraan ek reeds gewoond geraak het, wat weer van vooraf seer is.

Wel, daar is geen omdraaikans nie. Die draadjies is in my mond en vandag is die opvolg afspraak. Ek stap ewe dapper en nonchalant die spreekkamer binne. Die ontvangsdame herken my dadelik (wel ek is seker die enigste blanke wat Dr. Esra by die Lister mediese sentrum besoek). Ek is verbaas oor die baie volwasse vrouens wat daar sit en spog met porselein en metaal in hul monde.

Gou-gou is dit my beurt. Die ortodontis loer vinnig in my mond. Ek kla oor die gaping tussen my voortande (ek wil ‘n reguit ry tande hê en NIE soos Madonna lyk nie). Hy verseker my dit is net tydelik, vyl die tande kleiner, deel opdragte aan die assistant uit en gaan met ‘n grappie na die volgende pasiënt.

Die assistant begin met haar “arts and crafts” in my mond. Eers is dit metaalwerk met ‘n tang, wat sy baie flink hanteer. My tande is egter nie beïndruk nie. Hulle stuur pyn boodskappe aan my brein in protes teen die knap behandeling wat hulle ontvang. Net toe ek begin wonder of ek nie maar tog uit my keel uit mag vloek nie (sy sal tog nie ‘n Afrikaanse vloekwoord agter uit ‘n keel uit kan verstaan nie) sit sy die tang neer. Sy trek haar naalde nader en begin gare tussen my tande deurvleg. Dit is nie so seer nie, maar ek voel dadelik die spanning wat hierdie nuwe verwikkeling in my mond teweeg bring. Die oomblik wat sy die naalde neersit, trek ek die spieël nader. Verdwaas wonder ek, hoe ek hierdie spulletjie gaan skoon èn wit hou! Ek is egter tog beïndruk – die twee voortande is stewig aan mekaar gebind en sal nou sáám skuif. So is van die ander tande ook netjies aan bande gelê.

Wel, terug werk toe. My mond is toe nie so seer nie! Verniet het ek al die soppe bymekaar gemaak…

Nou vir die “moral of the story.” Soms verwag ek die ergste en dan is dit nie so erg nie. Wanneer ek vir myself wil goed wees, is daar soms pyn aan verbonde. Soms moet ek toelaat dat ander my seer maak, sodat ek my doel kan bereik. Soms, moet iets aan bande gelê word om dit beter te maak. Om myself te seën verg lyding, werk en moed. ‘n Goeie skoot humor, verwondering en fassinasie help my deur ‘n minder aangename tydvak in my lewe.